سالهاست فوتبال حرفهای داریم و در ظاهر جایگاههای حرفهای را برای شرکت در مسابقات بینالمللی رعایت میکنیم. تیمها مدیر رسانه دارند، افسر امنیتی دارند و مشاور داوری و سایر ارکان لازم برای یک باشگاه حرفه ای یا فدراسیونهایمان اما در عمل چه؟
ورزشکاران ما کماکان از قوانین سنتی اطلاع دارند و چیزی از قوانین مدرن نمیدانند و در میادین مهم ضربه میخورند، تمرکزشان از دست میرود و روحیه شان خراب میشود که انگار دارند حقشان را میخورند.
ما ویایآر نداریم و بازیکنان فکر میکنند اگر داور ندید، دیگر تمام است اما چنین نیست!
در بازی پرسپولیس و النصر میلاد سرلک با حرکتی که فکر نمیکرد اخطار داشته باشد، اخراج شد. در دقیقه ۵۱ و در بازی با الهلال بازیکن نساجی قبل نیمه اخراج شد تا تیمش ۱۰ نفره شود...
ما همینطوری مقابل تیمهای پرستاره عربستانی مشکل داریم، وای به حال ۱۰ نفره شدن! اگر نمیتوانیم چمن ورزشگاه یا زیرساختهایمان را درست کنیم لااقل میتوانیم با استخدام یک کارشناس داوری و دادن حقوقی که همین حالا در چارت سازمانی تیمها و فدراسیونها وجود دارد، این مشکل را حل کنیم.
محمدرضا گرایی و مهدی محسن نژاد در مسابقات جهانی یک قانون ساده را نمیدانستند، همانطور که بازیکنان حرفهای پرسپولیس و نساجی شناختی از وی آر نداشتند.
اگر نمیتوانیم وی آر بیاوریم لااقل میتوانیم به بازیکنانمان قوانین را توضیح بدهیم!